Хачу забыць і не магу забыць
Таго, што ўжо даўно перагарэла,
І толькі попел светлай той журбы
Падчас у сэрца стукае нясмела;
Забыць тых сопак рыжыя гарбы,
Што так юрліва выгіналі целы,
Каб рынуцца ў прадонне, дзе клубы
Туман ружовакрылы мякка сцеле;
Забыць, як марыў аб табе гады,
Ўспаміну, як скупому сонцу рады,
З вышынь арліных гледзячы туды,
Дзе б'юцца белапенныя каскады
Ля ног каменна шэрае грады,
Спакус маіх знішчаючы прынады.