Атросшы попел шызага туману,
Ён устае на ўвесь магутны рост.
Зачараваны нерухома стану
У цень яго каштанаў і бяроз.
У плынь, у рух яго раскалыханы
Мне не навесці больш ажурны мост.
І з зайздрасцю глыбока захаванай
Кляну ў душы свой пенсіённы ўзрост.
А ён, увесь у руху працы рупнай,
Шырока крылы расхінуў свае...
Сачу за ім, раўнівец, неадступна,
Хоць для палёту сілы не стае.
Глядзіцца дзень, бы ў люстра,
ў дзень наступны
І сам сябе у ім не пазнае.