Поўны жалю ў прэсе некралог,
Дзе найпершых прозвішчаў калонка.
А нябожчык жыў сабе, як мог,
Жарт цаніў і вастрасловіў тонка.
І такія стрэмкі падпускаў,
Што сябры хапаліся за бокі,
Здатны быў на жарт, на востры сказ,
У «вярхах» бываў на косым воку.
Быць заўжды стараўся ў старане
Ад сусальнай пазалоты культу,
Хоць і мусіў граць на той струне,
Што заўжды была пакорнай пульту.
Так прайшоўшы свой жыццёвы шлях,
Дажываў свой век забыты ўсімі,
Да папругі ўвесь ў медалях;
Слава ж дзён былых плялася міма.
Так вось Богу і аддаў душу.
Хай зямелька будзе яму пухам!
Толькі я сардэчна вас прашу:
Не кідайце словы-пацяруху:
«Ён жыве! Ён з намі! Ён між нас!
Будзе вечна жыць у нашых сэрцах!»
Фарысеі! Гучная хлусня
Быць не можа проціборцам смерці!
І спыніце свой няшчыры хор
Аб заўчасным нечаканым сконе:
Сябра наш даўным-даўно памёр,
Толькі мы яго хаваем сёння!
1991