Не хараством для хараства жыве душа паэта,
Бывае часта хараство бяздушным і пустым.
Так я шукаў яго ў табе. І не знайшоў. Паўсвета
Я абышоў, каб зноў прыйсці, хоць не чакала ты.
І стала радасна душы, што спозненае лета
Былых пачуццяў шчэ не ўсе асыпала лісты,
Што след забыты хараства знаёмаю прыкметай
Ізноў вярнуўся і ажыў у цёплых стрэчах тых;
Што запаветны чысты скарб растраціць не
паспела
Для выпадковых тых, хто быў таварышам на час,
Што зерне дробнае ўзышло і коласам даспелым
Ва ўсёй прыгожасці сваёй вярнулася да пас...
О маладосць мая, калі б ты зберагчы умела
Пачуццяў першых чысціню і сэрца першы сказ!..