Як з царства хісткіх ценяў, як з цемры
забыцця,
Вяртаюцца імёны ў жыццё дзеля жыцця.
Заманьвалі маной нас, што не было й няма
Імён у пакараных, пазбаўленых імя.
Кастрычніцкае племя рамантыкаў красы,
Як свежа, як сучасна гучаць іх галасы!
І як тады, лье сонца блакітны небасхіл,
І б’ецца ў грудзі попел нязнойдзеных магіл.
Перадсмяротны заклік яны нам слалі свой
Калі з падвалаў змрочных на смерць іх вёў
канвой.
Я сведка той Галгофы, той цемрадзі скразной,
Павязаны я з імі вяроўчынай адной...
Таму гукаю юных: пара, пара, майстры,
Вам заўтрашнія песні ў дзень сённяшні
тварыць!
1991