Калі гадоў пражытых чарада
Над галавой шумне крылом арліным
І праплыве за далягляд удаль,—
Не гавары, што свет сышоўся кліпам!
Вер — прыйдуць вёсны, грымне гром у дах,
У бліскавічным бляску хлыснуць ліўні,
І, перамыты ў ста буйных дажджах,
Не знікне след твой на шляхах айчыны!
Хай рэкі часу назаўжды сплылі,
Здранцвеў пякучы боль былой трывогі,
Ідзі й глядзі уважліва пад ногі —
Не так яшчэ ўсё гладка на зямлі:
Не ўсе віхуры сціхлі ад знямогі,
Не ўсе яшчэ завеі адгулі!
І ўсё ж я веру ў роздум чалавечы,
У існаванне шчасця і дабра,
Што свет з палёгкай выпрастае плечы,
Прагнаўшы чорных злыдняў прэч з двара;
Што хараства зямнога не знявечыць
Вар’яцкі дух раскутага ядра.
Што возьме верх любоў і чалавечнасць
Над цемрашальскай сілай тапара!
І той лятучай верай акрылёны,
Ганю я прэч падманлівы спакой
Туды, дзе доўга нам ісці з табой.
Туды, дзе бор гудзе вечназялёны,
Дзе час грукоча песняю натхнёнай,
Пакуль закон жыцця не дасць адбой!
І ўсё ж, калі паселіць не ў пару
Між нас разлад той момант непатрэбны,—
Не ў дол скірую позірк, а ўгару.
Скуль пошчак льецца жаўруковы срэбны.
Як сонца жар пунсовую зару,
Агнём душы спалю адчай ганебны.
І, калі сам у тым агні згару,
Шчаслівы буду, што не ўгруз на грэблі.
З тае прычыны ўголас я кажу:
Нам жыць ды жыць ды шчасцю
пакланяцца!
Няхай нам сны аб светлых вёснах сняцца—
Мы яве верым, а не міражу!
Таму любоў, паэзію і працу
Я ў моцны вузел наглуха вяжу!
Суровы час, не дакарай мяне!
Табе служыў я вераю і праўдай.
Я ў небе плыў, я ў нетрах быў на дне,
Тваёй усмешцы кожнай быў я рады.
Крывіць душою яўна не па мне,
Як быць наўзбоч, як жыць чужой парадай.
Мне бальшаком па роснай старане
Ісці пад зыркім градам зарападу.
А ты, сяброўка, дзенешся куды! —
Страшней за ўсё жанчыне адзінота!
Зірні, блішчаць у далях гарады,
Шуміць тайга і смаліць стэп спякота...
Усё для нас. Хадзем, хадзем туды,
Дзе ззяе дзень нябачанай яснотай!
Вер у наступны дзень, як веру я
У вернасць слову, у любоў зямную.
Нас не стрымае весніц верая,
Як пашыбуем мы праз рунь густую.
Вось тут зямля мая — любоў мая!
Цяпло яе грудзей рукой крану я,
Каб зноў, нястомны духам, акрыяў,
Адчуўшы нанаў ласку трапяткую.
Ідзі смялей. Яна — ўсім цудам цуд,
Яна — вясёлак гранне веснавое,
Яна — душа матэрыі жывое,
Яна — гадоў грымотны перагод,
Яна — ў табе, з табой і над табою,
Зямля бацькоў, твой лёс і твой прысуд!
1976