Ноч. Цішыня крадзецца па праспекту,
Праз сіта хмар прасейвае сняжок.
Спазніўся й я, як той прахожы нехта,
Што прыспяшае свой няцвёрды крок.
З акон дамоў святло так шчодра льецца,
Між мноства іх свайго не пазнаю.
Мне родным домам свет увесь здаецца,
Калі ў пад’ездзе ў роздуме стаю.
Адгрукацеў мой горад. Дзень пярэсты
За шторамі схаваўся і аціх.
А я свайго й дасюль шукаю месца
І ў покуце каляднае куцці.
Мне, столькі год прапаўшаму без вестак,
Сябе самога шчасна так знайсці!