Задраўшы важна ўгору галаву,
Жырафа дзесьці ў Афрыцы паслася.
А ўнізе, ледзь варушачы траву,
Маленькі вожык бег, да змеяў ласы.
— Што бачыш ты ля самае зямлі? —
—Жырафа горда ў вожыка спытала.
— Вось я магу дастаць на пальме ліст
— І азірнуць магу на мілі далі!
— Што ж? — вожык ёй сказаў.—
Хто як прывык,
Нас абаіх зямелька корміць хлебам.
А толькі розум мой і твой жывы,
Па-мойму, іншай меркай мераць трэба:
Не метрам ад зямлі да галавы,
А мілямі ад галавы да неба!