Мне, столькі год прапаўшаму без вестак,
Адпетаму ў астрозе і ў царкве,
Так лашчыць сэрца покліч благавесту,
Што над маім прыстанішчам плыве.
Я хрышчаны ў царкве, што на Нямізе,
Якую вернік Жоўтай зваць прывык.
Ад небаскробаў сіратой паблізу
Яна й цяпер стаіць без галавы.
Аднак прайшла на безгалоўе мода,
Адродзяць купал і адновяць крыж,
Бо ў будучыню дойліду-народу
Патрэбна вера, а не светлы шыш!
І я на той высакароднай хвалі
Дактрыну гэту цвёрда ухваліў,
Чым больш імкнешся ў неба, тым трывалей
Стаіш дзвюма нагамі на зямлі!
Сваёй Галгофай горкаснай прайшоў я,
Крывавы смерч не раз у твар хвастаў,
Таму скажу з адкрытаю душою:
Жыві між нас, міф светлы пра Хрыста!
1991