“На табе, нябожа,
Што мне нягожа!”
Раз папалася лісіцы
Ажно тры злавіць курыцы.
Прыдушыла, дзве з іх з’ела,
Трэцю скрыла. Сама села −
Як па працы − пад стажком.
Воўк галодны йшоў нішком,
А што з кумою быў знаём,
То такую рэч павёў:
− Ах, сястрыца, − кажа кум, −
Я ад рання браў на вум,
Каб што-кольвек мне пад’есці,
А тут, на злосць, негдзе ўлезці.
Падхапіў бы я хоць птушку...
Да авец падходзіў збочку,
Ды пастух чупрыну чэша,
I сабака прытым брэша −
Прыступіцца няма складу!..
Дай ты, кумка, яку раду!
− Ох, мой куме даражэнькі!
То ж стог сена цалюсенькі,
Еж, як хочаш, − не шкадую,
Хоць апошнім, ды частую!
А маўчыць наша лісіца,
Што пад корчам ёсць курыца.
− Дзякуй, дзякуй! − сказаў шэры
І пацягся без вячэры.