Я захапленнем адкрыцця
Заўсёды даражу.
І светлай радасці жыцця,
Нібы салдат, служу.
Служу і цешуся зямлёй,
Травінкай, каласком,
Хоць не вясенні месяц мой
Стаіўся пад акном.
Але сябе не выдаю,
Утойваю гады,
Што звезлі маладосць маю
Няведама куды.
І не прыкмеціў я, калі
Адцвіў мой пышны чуб,
Калі мы з восенню ўзялі
Свой памяркоўны шлюб.
Я не дайду да забыцця
Апошняе мяжы,
Не страчу смаку пачуцця,
Пакуль патрэбна жыць.
А значыць, буду забываць,
Што пад вачмі кругі
І што на мне ляжыць пячаць
Вячэрняе тугі.