- Хачу, каб мы сталі з табою адным цэлым, - сказаў Ён.
- І каб у нас былі маленькія шчабятунчыкі, - удакладніла Яна.
- Хачу, каб яны былі падобныя да цябе і мяне, - засмяяўся ён.
- Вой, я ўзлятаю, - ускрыкнула Яна. І пачала птушкаю, распасцёршы рукі, узнімацца над ім, кружляць над бярозавым гаем, што знізу здаваўся бялюткім, а зверху - пухната-зялёным.
- Якая прыгажосцьь, - пачулася з вышыні. - Які тут мяккі і цёплы вецер. Ляці да мяне.
Ён паспрабаваў уявіць, што шугае аж да самых зорак, і ад страху заплюшчыў вочы. Але расплюшчыў іх і ўбачыў над сабою вяршыні бяроз і Яе, маленькую, сярод агромністых белых аблокаў. Яна кружляла і рабілася ўсё меншаю.
- Я не магу ўзляцець, - крыкнуў Ён.
Але Яна, мусіць, не пачула, бо не адгукнулася.
- Ха-ха, - зноў засерабрыўся звонкі смех: Яна, склаўшы за плячыма маленькія крылцы, плаўна прызямлілася. Па празрыстай шлюбнай сукенцы бруіўся бялюткі, бялейшы за ствалы бяроз, вэлюм, а споверх - вяночак з жоўтых дзьмухаўцоў і сініх валошак.
- Адкуль ты ўзяла такое хараство? - здзівіўся Ён.
- Адтуль, - паказала Яна рукою ў блакітную вышыню. - Двое маленькіх анёлаў звілі мне вяночак. Іншыя выпралі з аблокаў нітку і выткалі вэлюм і сукенку.
- А крылы?
- Крылы падараваў мне самы старэйшы анёл.
- А кветкі адкуль? Ім рана яшчэ цвісці.
- О-о! На небе столькі кветак!.. Там вольна дыхаецца... Ляці са мною, і ты ўбачыш усё на свае вочы.
- Я спрабаваў, але не змог адарвацца ад зямлі.
- Тады даганяй мяне.
І Яна ўзвілася, нібы матылёк, да вершалін бяроз, шуганула ўніз і пабегла сярод белых ствалоў па блакітным дыване пралесак.
- Тут, на зямлі, я абавязкова даганю цябе. - Ён кінуўся следам. Яна бясшумна мільгацела сярод бярозак, то знікаючы, то зноў з'яўляючыся зусім у іншым месцы, і ўсё смяялася, не ведаючы стомы. Яна вырастала перад ім як з-пад зямлі, абсыпала цэлым сукветам зорачак-пралесак і знікала зноў. Ён спыніўся, каб аддыхацца.
- Дзе ты, мая каханая? - паклікаў. І ў гэты час пяшчотныя ручаняты закрылі Яму вочы і зноў пачуўся смех. Ён таксама ўсміхнуўся, ды так лагодна, што суровы твар Яго стаў добрым-добрым. Яна ўхапіла Яго за руку і замахала сваімі крылцамі.
- Я таксама лячу-у-у, - азваўся Ён з вышыні, не адчуваючы ніякага страху.
Яны ляцелі праз вёскі. Людзі гаварылі: «Гэта анёлы...» І хутчэй жагналіся і ўспаміналі Бога.
А калі надыходзіла ноч, Ён і Яна ўзнімаліся высока-высока. Там, у вышыні, усё тыя ж руплівыя анёлы клалі іх на мяккую бялюткую аблачыну, акрывалі вытканай з цёплага ветрыку і сонечных промняў коўдраю, гралі на старых залачоных арфах. І яны засыналі, закалыханыя чароўнымі самотнымі гукамі.