Жыта, жыта...
Шумяць каласы.
Слухай скаргу даспелага жыта:
— Ні касца, ні жняі,
Ні сярпа, ні касы,
Я і людам і богам забыта.
У нудзе,
У бядзе
Плача доля мая,
Не дайсці мне да роднае вёскі,
Я пад вартай стаю,
Арыштована я
Гарнізонам нямецкага войска.
Пад прыцэлам стаю.
Дзень і ноч на мяне
Пазіраюць з байніц кулямёты.
Хлебадараў сваіх
У сваёй старане
Я не ўсцешу цяжкім умалотам.
Хоча вораг мой хлеб
Па чыгунцы ў вагонах павезці.
Хай бы ён спруцянеў,
Хай бы, прагны, аслеп,
Каб не мог і кавалачка з’есці.
Дзе касец і жняя?
Час на жніва вам, родныя вёскі.
У палоне стаю.
Арыштована я...
Пакасіце варожае войска!..
Сосны слухаюць скаргу-нуду,
І галініцца гора ў галінах,
І трымаюць жальбу і бяду
Сосны там на прыгорбленых спінах.
І яны ж на вайне,
І яны ж у бядзе,
У вялікай самоце, у скрусе...
Сосны, сосны мае!
Горка, цяжка і мне...
Смутак ляжа ў труне!
Па маёй старане
Перамога ідзе,
У магілы кладзе
Гора роднае Беларусі!
На Берлін, на рэйхстаг
Нас вядзе родны сцяг,
Акрыляючы нашыя сілы...
У лугах і лясах
На варожых касцях
Заімшэлі, счарнелі магілы.
А наш лёс
Да нябёс
Зноў падрос,
Зноў узнёс
Акрылёную нашую славу.
Песняй ніў і бяроз
І душой ахінаю дзяржаву!