Тады як харкавінне злой карцечы
са скрыгатам ляціць за небасхіл, -
прад Каралём слухмяна, па-авечы
ідуць палкі ў агонь з апошніх сіл;
тады як жорны той пачварнай бойні
спяшаюцца змалоць людзей на гной, -
прырода раўнадушна і спакойна
цікуе за вар'яцкаю гульнёй.
Ёсць Усявышні - як блазнюк, рагоча
і з гора паствы бессаромна кпіць,
пасля, закалыханы хорам, спіць...
Нарэшце Бог апусціць долу вочы:
вось мацяркі... Яны прыйшлі - і што ж? -
Ён зверху ўбачыць іх апошні грош.