Як дзень адыходзіць, прыходзіць нябыт
Начных заспакоеных сноў,
Ізноў я выходжу глядзець на блакіт,
На зоры далёкія зноў.
Як нам таямнічы іх шлях разгадаць?
Яны за арбітай зямлі
Праз дальнія далі, праз сінюю гладзь
Плывуць, як плывуць караблі.
Плывуць, і шляхоў іх праменная ніць
Загадкава мару кране:
І там у каго-небудзь сэрца гарыць,
Як сэрца гарыць у мяне!
Магчыма, і ён за пачаткамі схем
Сядзіць і не лічыць гадзін
Над безліччу гэткіх, як мы, тэарэм,
Над планам складаных машын.
Прымі прывітанне, бясконцы сусвет
Далёкіх Цэнтаўраў і Львоў,
Далёкі таварыш, далёкі паэт
З няходжаных Млечных Шляхоў.
А я на зямлі - малады астраном -
З нязнаным размовы вяду,
Наш вецер трывожыць траву за акном,
Наш вецер трывожыць ваду.
Далёкі таварыш і казак і сноў
І песень абуджаных госць,
У жылах тваіх неспакойная кроў,
Няўрымслівая маладосць!
Мы творчаю прагай разбурым мяжу,
Працуй над складанасцю схем,
І я калі-небудзь табе раскажу
Урыўкі пачатых паэм.
Тады мы ў прасторы абжытых планет -
Да іх жыхароў і жылля -
Ад нашых хацін адашлём свой прывет:
«Увага!..
Гаворыць...
Зямля!»
1930