Чатыры хлопцы. Не героі.
Не званары.
Не бунтары.
Ды ад юнацкай вашай мроі
і мне святлей.
Хоць я стары.
Амаль сапраўдныя музыкі.
Амаль паэты. Мастакі.
Кажу я:
дзякуй вам вялікі,
што рэй вядзеце вы такі.
У сэрцы спеліцца надзея,—
хоць то марозіць, то імжыць,—
што мова наша маладзее
і разам з вамі будзе жыць.