Несамавіты.
Невысокі ростам.
Семнаццаці на выгляд не дасі.
Ён не служыў на караблях матросам.
Ён проста быў сапраўдны адэсіт.
На рубяжы іх засталося мала.
Апошніх прыбіраў смяротны вір.
І крыкнуў ён:
— Бывай, Адэса-мама!..
І бесказырку ссунуў набакір.
Дзе ён пазычыў тую бесказырку?
У бацькі,
ў брата?
Якары ўразлёт.
На чорнай стужцы
весела і зырка
зіхцелі словы:
«Чарнаморскі флот»...
Бушлаты расхінуўшы,
чарнаморцы
пайшлі за ім.
І — хоць страляй,
хоць рэж!
Бо ведалі,
што іх рубеж на горцы —
апошні перад горадам рубеж.
Іх завіруха вогненная змяла.
Хоць кожны біўся да канца.
Як чорт.
І плакала на параходзе мама,
што сын малодшы не прыбег у порт...
Ляжыць пад шклом музейным бесказырка.
На стужцы надпіс:
«Чарнаморскі флот».
А побач з самай зорачкаю —
дзірка,
прасечаная куляй навылёт.