Ішоў са шпіталя пяшэчкам
у гавань балтыйскі матрос.
Між рэчаў
у чорным мяшэчку
і пайку ён хлебную нёс.
Стаялі маўкліва трамваі.
Прамерзла нябёс сінява.
Застыла, нібы нежывая,
у саване белым Нява.
Не бачыў дасюль ён такога
за цішай шпітальных турбот.
І раптам:
— Увага!
Трывога!
У сховішча ўсім!
Артналёт!..
Згасаючай зоркаю свечка
настылы высвечвала змрок.
І хлебную пайку з мяшэчка
дастаў ён —
цярпець больш не мог.
— Памрэш тут,
не еўшы да ночы,—
сказаў, як падумаў услых.
Ды ўбачыў галодныя вочы,
умольныя вочы малых.
Глядзелі хлапчук і дзяўчынка.
І гэтак глядзелі —
што жах.
І чорнага хлеба скарынка
мігцела ў сірочых вачах.
Матрос працягнуў ім акраец.
Самому пад’есці — не лёс.
— Бярыце...
Сілкуйцеся...
Заяц
вам хлеб гэты з лесу прынёс...
І ўстаў.
І пайшоў.
У дасвецце.
У порт.
Да эсмінца свайго.
І знік.
І ніколі ўжо дзеці
не бачылі болей яго...
Гады за гадамі мінаюць.
І боль перажытага сціх.
А чорнага хлеба акраец,
што даў ім, вядома, не заяц,
па сёння яны ўспамінаюць
пры дзецях і ўнуках сваіх.