epub
 
падключыць
слоўнікі

Артур Вольскі

Балада пра хлебную пайку

Ішоў са шпіталя пяшэчкам

у гавань балтыйскі матрос.

Між рэчаў

у чорным мяшэчку

і пайку ён хлебную нёс.

Стаялі маўкліва трамваі.

Прамерзла нябёс сінява.

Застыла, нібы нежывая,

у саване белым Нява.

Не бачыў дасюль ён такога

за цішай шпітальных турбот.

І раптам:

— Увага!

Трывога!

У сховішча ўсім!

Артналёт!..

Згасаючай зоркаю свечка

настылы высвечвала змрок.

І хлебную пайку з мяшэчка

дастаў ён —

цярпець больш не мог.

— Памрэш тут,

не еўшы да ночы,—

сказаў, як падумаў услых.

Ды ўбачыў галодныя вочы,

умольныя вочы малых.

Глядзелі хлапчук і дзяўчынка.

І гэтак глядзелі —

што жах.

І чорнага хлеба скарынка

мігцела ў сірочых вачах.

Матрос працягнуў ім акраец.

Самому пад’есці — не лёс.

— Бярыце...

Сілкуйцеся...

Заяц

вам хлеб гэты з лесу прынёс...

І ўстаў.

І пайшоў.

У дасвецце.

У порт.

Да эсмінца свайго.

І знік.

І ніколі ўжо дзеці

не бачылі болей яго...

Гады за гадамі мінаюць.

І боль перажытага сціх.

А чорнага хлеба акраец,

што даў ім, вядома, не заяц,

па сёння яны ўспамінаюць

пры дзецях і ўнуках сваіх.