Паміж каменяў шэрых,
каля вусця ракі,
непрыкметна пад бераг
падышлі маракі.
А вада — аж па грудзі.
Снег — шрацінамі ў твар.
— Хутка горача будзе,—
не маўчыць камісар.
— Нам бы тут зачапіцца
за грудок ці за схіл.
Войскі нашыя фрыцу
хутка выйдуць у тыл!..
І ракета рассекла
цемру — вогненны знак:
пачынаецца пекла
незлічоных атак.
— Гэй, марская пяхота,
як належыць удар!..
Да варожага дота
не дабег камісар...
Залпы глушаць і глушаць.
Рэха ў скалах гудзе.
Дзе ж падмога ім з сушы?
Не відаць. Не ідзе.
Чырванець пачынае
снегу свежага бель.
Нехта крыкнуў з адчаю:
— Каб табе,
Кактэбель!..
Садзяць, гады, з засадаў
па зямлі, па вадзе.
І няма ад снарадаў
паратунку нідзе.
Карабельнае рубкі
не відаць з-пад вады.
Шлюпкі, нібы шкарлупкі,
у абдымках бяды.
Б'юць і ў лоб, б’юць і скосу
міны, порачы змрок.
Паміраюць матросы,
а назад — ні на крок.
Паміраюць матросы,
ані кроку — назад.
Хто іх кінуў на ўцёсы,
даў смяротны загад?
Феадосія побач.
Недалёка і Керч.
Там таксама па робах
хвошча смерць,
нібы смерч.
Не паспела падмога.
Не прарвалася ў Крым.
А жывых — анікога.
Толькі кроў. Толькі дым.
Мора галькай стукоча.
Пенай пырскае ўзбоч.
Вечнай стала ім ноччу
навагодняя ноч.