То зусім пяшчотнай, то шурпатай
мне здаецца белая кара.
А гракі спрачаюцца заўзята:
ці пара ў адлёт, ці не пара...
Гай звініць пажоўклаю лістотай,
чорны дзень вяшчуючы садам.
І карціць мне падлічыць употай,
дзе ўжо больш —
наперадзе ці там.
Кожны раз,
як лісце на бярозе
пачынае долу ападаць,
я стаю, нібыта на парозе.
Што за ім — не дадзена ўгадаць.