Ах, чайкі, чайкі!
Птушкі рамантычныя.
Усё забыта —
хвалі, караблі.
Ужо даўно ім стала справай звычнаю
хадзіць з гракамі разам па раллі.
Хаваецца ў глыбінях рыбка шустрая.
Як ні цікуй —
не ўхопіш аніяк.
А тут заўсёды —
то лічынка тлустая,
то жук, то проста дажджавы чарвяк.
І не на топе мачты —
на штыкетніку
з валлём напханым чайка адпачне.
Магчыма, неўзабаве і на сметніку
з варонамі раскашаваць пачне.
Да сытасці няцяжка прызвычаіцца.
Жыві на зайздрасць іншым — спакваля...
А я ўсё чую:
кліча чайка-чаіца
над самай стромкай мачтай карабля.