* * *
У лютым — сонца. І адліга.
І заплялі капяжы.
Зіма злуецца:
— Што за ліха?
Свой нораў, люты, пакажы!..
І ўсё. Адразу сонца знікла.
Згусцела белая імгла.
І завіруха гэтак звыкла
загаласіла, загула.
На шыбіне — за кропкай кропка —
узор выводзіцца скразны.
І на душы няўтульна, знобка.
І гэтак хочацца вясны.
* * *
А сакавік — зусім як люты.
Марозіць дрэвы і людзей.
Надзейна рэчкі ў лёд закуты.
І на вясну няма надзей.
* * *
І красавік ужо. А пад сасной
бялее снег. І па пачах марозна.
Дык, можа, май парадуе вясной
і цеплынёй?
Каб толькі не запозна.