Ехаць — не пераехаць
рэкі матчыных слёз.
Ты даруй, калі нехаць
сын гаркоту прынёс.
Толькі потым дазнаўся,
як журылася ты,
калі не адгукаўся
іншы раз на лісты.
Калі ў час той суровы,
ў франтавой малацьбе
не знаходзіў я словы,
каб суцешыць цябе.
Верай,
праўдай надзейнай
ты была мне ў вайну.
Што ж на свеце радней мне
за тваю сівізну?
І цяпер, калі часам
небяспека мільгне,
з ёй ніколі сам-насам
ты не кінеш мяне.
Углядаюся ў вочы —
слёз паўнюткі яны...
Што ж, паплач, калі хочаш.
Бачыш —
побач сыны.