Пад цяжкай ношаю былога,
з трывожнай думкай аб вайне
я да цябе прыйшоў,
дарога,
што з дому вывела мяне
ў той дзень,
па-летняму лагодны,
які надзей нам столькі нёс,
калі на Мінск —
мой горад родны —
бяда звалілася з нябёс.
Блакіт расколваўся ад грому.
Сталёвым ветрам скрозь мяло.
Шугаў агонь у вокнах дома
маленства светлага майго.
На ўсход —
адзіны быў ратунак
з-пад смертаноснага гала.
Ты падказала мне кірунак,
і прыняла,
і павяла,
дарога,
з вогненнага пекла,
што ўсё, здавалася, зграбе.
А неба здраджанае
секла
гарачым градам па табе,
па мне,
па людзях.
Нехта гінуў,
крывёй фарбуючы асфальт.
А ззаду ўжо страляла ў спіну
чужое
злое
слова:
— Хальт!..
Пад цяжкай ношай успамінаў
пакутваць буду ўвесь свой век,
што ў час ліхі цябе пакінуў
на глум,
на крыўду
і на здзек.
А ты мне вернасць захавала
і, хоць пабіта скрозь была,
у бітве з лютаю навалай
назад —
дадому —
прывяла...
Хоць —
у абноўленым убранні
ты сёння ззяеш, нібы шкло,
цябе пазнаў я:
ў тое ранне
табой
жыццё маё пайшло.
Ты,
безумоўна,
тая,
тая,
што ўстала з попелу і тла,—
мая адзіная,
святая
дарога праўды і святла.