Даўгава.
Заходняя Дзвіна.
Плынь адна.
І шлях адзін — сукупны.
Двух братоў-народаў даўніна.
Дзвюх сясцёр-рэспублік
дзень наступны.
Звеку
хваля Даўгавы-Дзвіны,
кайданы зімовыя раскуўшы,
як калыскі, гойдала чаўны
мужных крывічоў,
суровых куршаў.
Смерць і гора сеяла вайна.
І тады, у ворага ў палоне,
усё ж паіла Даўгава-Дзвіна
прытамлёных партызанскіх коней.
І цяпер, нібыта спарышы,
што з’ядналі долю без прымусу,
Даўгаву шануюць латышы,
як Дзвіну шануюць беларусы.