Памяці К. Кастравіцкага
Нібы агеньчык каганца,
ліпіць ледзь-ледзь у небе зорка.
Ані крыжа, ані капца,
адно — сухога лісця горка.
Туды даўно сышоў паэт,
як пад страху апошняй хаткі.
І затапталі даўні след
яго няўдзячныя нашчадкі.
Ды як дакор, ды як папрок,
ды як нячутны крык сумлення,
адвечны працінае змрок
самотнай зоркі мігаценне.
А гэта значыць — не канец
і рунь праклюнецца з зярнятак.
Ліпіць далёкі каганец —
святла высокага пачатак.