Я кветкі шукаў,
каб падарыць жанчыне.
Але ў магазіне
іх і ў паміне
ў той дзень не было.
Вядома —
нядзеля.
Узяць іх паспелі
усе, да адзінай,
хто на вяселле,
хто на радзіны,
а хто —
на магілку.
Нарэшце я кветкі купіў.
У старэнькай бабулі.
На скрыжаванні
дзвюх тлумных вуліц
ля Дома друку.
Ад шчасця не чуў
ані гуку,
ні груку —
пераклічкі дарожнага руху
з будоўляй метро.
Запомніў я толькі
бясколерны гэткі,
нібы пялёсткі
завялай кветкі,
тварык старэчы,
сухенькія плечы
і вочы —
ажыўшыя на хвілінку,
калі хавала яна у хусцінку
блішчасты рублік.
Калі ж я потым
агледзеў набытак,
радасць мая прайшла.
У кожнай кветкі
галоўка была трывала
прыкручана да сцябла.
Не шкадавала нітак
бабуля!..
Глядзелі кветкі
мне ў вочы паныла.
І я зразумеў,
што яны —
з труны.
І я зразумеў,
што яны —
з магілы,
толькі што закапанай.
На імяніны
знаёмай жанчыны
я іх не панёс:
замнога слёз,
а не ранішніх рос
іх акрапіла.
Ушчэнт
настрой сапсаваўся мой.
А восень
гразілася ўжо зімой...
Ах, бабуля,бабуля!