Ідзе па Пінску мічман Канарэеў —
у форме,
хоць даўно ўжо адстаўны,—
і ўспамінае, -
як кіпела Шпрэе
ў той майскі дзень,
апошні дзень вайны.
Крыху ўразвалку флоцкая паходка,
нібы па хісткай палубе ідзе
на караблі,
што ўпэўнена і ходка
ляціць у бой па ўспененай вадзе.
...Не моўк агонь варожых батарэяў.
Як люты звер,
ашчэрыўся Берлін.
І кінуўся на бераг Канарэеў.
За ім —
усе матросы.
Як адзін.
Праз дым і смерць іх клікала дарога.
Рывок...
Другі...
А колькі тых рыўкоў!..
На сценах з бою ўзятага рэйхстага
ёсць роспісы дняпроўскіх маракоў...
У вецці,
як у скрыжаванні рэяў,
зайшоўся вецер спевамі вясны.
Ідзе па Пінску мічман Канарэеў.
У форме.
Хоць даўно ўжо адстаўны.
І кожны стрэчны мічмана вітае.
Вядома ўсім —
услаўлены герой.
Святочна ззяе Зорка Залатая,
як кропелька,
пралітая зарой.
Выходзіць мічман на ўзбярэжак Піны,
дзе бранякатэр —
помнік ля ракі —
застыў,
на міг спыніўшы лёт няспынны
у вечнасць,
у наступныя вякі...
Старэюць людзі.
Памяць — не старэе.
Яе не закапаеш у жарству.
І мічманку здымае Канарэеў
і нізка нахіляе галаву.
Хіба забыць ён можа —
аніколі! —
матросаў,
пабрацімаў-карашоў,
з якімі браў Шацілкі,
Лоеў,
Столін,
якіх
пасля Берліна
не знайшоў?..
А сонца так па-майску сёння грэе.
Як і тады —
ў апошні дзень вайны...
Ідзе па Пінску мічман Канарэеў.
У форме.
Быццам ён —
не адстаўны.