Мы — навабранцы.
Толькі з эшалона.
Апранены хто ў што і абы-як.
Суровыя вайсковыя законы
яшчэ нас не прызналі за ваяк.
Як ціха тут!
Спакойна.
Хоць і хмарна.
Сняжынкі на траве, як на лязе.
Найпершая ў жыцці маім казарма —
барак дашчаны ў векавой тайзе.
Тайга...
Тайга...
Ані канца ні краю...
Хоць тут зямлі савецкай самы ўскрай...
Насілу ўзводны ў лазню нас збірае,
а там —
пасля цяплушак —
проста рай...
Я пакідаю клунак небагаты.
Стрыгуся як належыць нагало.
І старшына,
на зайздрасць зухаваты,
вядзе наш строй у новае жытло.
Адольвае хлапцоў патроху стома.
Жалезны ложак лепш усё ж ад нар.
І засынаюць многія, як дома,
забыўшыся,
што дзесь гудзе пажар...
Стэпавікі з бязмежжаў Казахстана.
З Урала маладыя казакі.
Хто юрту сніць
у мроіве пясчаным,
хто мазанку
ў станіцы ля ракі...
А мне запаў у сэрца сорак першы.
І Мінск.
І Магілёўская шаша.
З павек слязіну горкую ацершы,
я сам не плачу —
слёзы лье душа...
Упершыню ўставаць з пабудкай —
цяжка.
Прадраўшы вочы,
здзіўлена глядзім:
зрабілі паласатыя цяльняшкі
нас,
як блізнят,
падобнымі зусім.
І, нібы да вайны,—
і смех,
і жарты.
І кожны сам любуецца сабой.
І толькі потым,
хто чаго з нас варты,
пакажа,
як экзамен,
першы бой.