У сэрцы ён застаўся — Першамай.
Той — даўні.
Перад самай Перамогай.
Павесялелых птушак весні грай
над зрытаю снарадамі аблогай.
Яшчэ паўнеба засціў дым густы.
Яшчэ крывёй барвовіліся ранкі.
Яшчэ, нібы апалыя лісты,
на ўсход з франтоў ляцелі пахаванкі.
Яшчэ ахвяру возьме не адну
апошні бой, бязлітасны і грозны.
Ды кінутую танкам баразну
ужо раўнялі новыя барозны.
Яшчэ не чулі мы ўрачыстых слоў
аб міры, аб жаданай Перамозе.
Ды ладзіла гняздо сям’я буслоў
на абгарэлай, а жывой бярозе.
Яшчэ раўла гарматамі вайна,
і вораг агрызаўся зверам лютым.
Ды мірных птушак мірная вясна
ужо вітала бэзавым салютам.
І мы ўжо зналі:
хоць балючых страт
не ажывіць ніколі і нікому,
ды хутка грымнуць тысячы гармат
не смертаносным —
жыватворным громам
На плечы ўнука, дружа, узнімай.
Хай бачыць ён вясновыя разлогі.
...Нам не забыць
той даўні Першамай
прад самым Днём Вялікай Перамогі.