Пагоняй вытаптаны гоні.
Хоць сядзь на ўзмежку ды скуголь.
Хто ж уцякач?
А хто — ў пагоні?
І спаганяюць чынш —
з каго?
А ці не лепей далучыцца
і нам самім да той з пагонь,
што праз усе стагоддзі мчыцца,
з гадоў красаючы агонь?
Храпуць стрыножаныя коні.
Кілзай любога. І скачы.
Каб у бязлітаснай пагоні
звінелі словы, як мячы.
Але, адвыклыя ад сёдлаў,
сядзім. Хто глух. А хто і слеп.
Хоць добра ведаем, што подла
на танны спакушацца хлеб.
Мы ў долі ўласнай у прыгоне.
І, хоць сцягі мяняе час,
усё жыццё
то мы ў пагоні,
то нехта даганяе нас.