Пакуль паміж намі жывуць ветэраны,
спытайцеся ў іх аб мінулай вайне.
Яны не згадаюць пра ўласныя раны,
яны вам раскажуць аб слаўнай вясне.
Яны вас паклічуць да тых абеліскаў,—
што ў цішы снягоў ці ў маўклівасці траў...
І вам пакланіцца захочацца нізка
усім, хто сябе Перамозе аддаў.
На міг ветэран адхінецца спіною,
каб сцерці слязу патаемна ад вас...
І стане вам ясна, якою цаною
усё дасталося, чым стаўся наш час.
— Трымайся!..— шапне сам сабе ён упарта.
Зусім як калісьці, пад куляў выццё...
І стане вам ясна, чаго яно варта —
здабытае ў бітве смяротнай жыццё.
Як гояцца доўга балючыя раны...
Ад выбухаў памяць уздрыгвае ў сне...
Пакуль не сышлі на спачын ветэраны,
спытайцеся ў іх аб апошняй вайне.