Ведайце: калі мяне не стане —
Я ў сваю дывізію пайшоў.
Аляксей Пысін
Я з Беларусі.
Ты — з Расіі.
Але былі мы як браты.
Адны дажджы нас арасілі,
адны асмужылі вятры.
Хоць не ў адной служылі роце
і нават не ў адным палку,
на флоце я,
а ты ў пяхоце
адну вяршылі талаку.
І сонца нам адно свяціла,
і праўда ў нас была адна,
калі на вернасць і на сілу
нас выпрабоўвала вайна...
І ўсе...
Ні вершаў больш...
Ні пісем...
Ані застольных спарышоў...
Ты,—
як сказаў калісьці Пысін,—
у часць вайсковую пайшоў.
На ўлік
у часці той вайсковай
усе узяты —
як адзін,
хто паў у бітве пад Масквою,
хто паў у бітве за Берлін,
хто лёг яшчэ на паўдарозе
і хто пазней ад ранаў злёг...
Ты быў з’яднаны з імі ў лёсе,
ты заставацца больш не мог.
Магчыма, нехта і ўсміхнецца,
і скажа:
— Гэтаму віной...
Не трэба. Годзе. Нашы сэрцы
даўно прастрэлены вайной.
Адзін ва ўсіх апошні адрас
з адзнакай даўняю — В/Ч.
І ў гэтым, можа, тая радасць,
што ў нас наперадзе яшчэ.
На абелісках промні граюць.
І абеліскі — не капцы.
Байцы зусім не паміраюць.
Не пакідаюць строй байцы.
Штогод ускрай былой дарогі
ўстаеш ты майскаю травой.
І ў дзень Вялікай Перамогі
салют грыміць і ў гонар твой.