Плача Прыпяць.
Як маці,
плача.
Слёзы ўсмоктвае жвір гарачы.
Плача Прыпяць:
— Мой сынку...
Бобрык...
і вясёлы ты быў...
і добры...
гэтак мірна бег па зямлі...
А завошта ж цябе звялі?!.
Там,
дзе ты
бестурботна цёк,
перасмяглы пяе пясок...
Плача Прыпяць.
Без слоў галосіць.
Нібы ў долі
патолі
просіць.
Трэба сэрца —
не вушы —
мець,
каб той плач яе разумець.
— Без цябе,
без цябе,
мой сыне,
сіла гіне
ў спрадвечнай плыні.
І мяне ўжо каторы год
пераходзяць улетку ўброд.
А цяпер яшчэ —
абвалоўваюць,
у магілу жыўцом закоўваюць.
Зноў заплачу я не з дабра:
не дабрацца мне
да Дняпра...
Мне б суняць гэты горкі плач,
мне б сказаць ёй:
— Прабач!
Прабач!..
А зямля,
нібы звон, гудзе:
— Быць бядзе!
Бо вайна ідзе!..
Экскаватараў абцугі
угрызаюцца ў берагі.
Наступае за валам вал,
каб забіць раку напавал.
І пачулася мне ўгары,
ў кроплі той,
што з-пад сонца ўпала,
плач балесны Амудар'і,
стогн знявечанага Арала.