Мы ўсе ахвотна ганім бюракратаў.
Бяспечна гэта стала акурат.
А хто хоць раз сваё сумленне кратаў:
— Магчыма,
сам я —
трошкі бюракрат?..
Звычайна бюракрата мы шукаем
між тых,
хто ў кабінетах —
за сталом.
А ён, бывае, раптам узнікае
і ў нас саміх —
амаль нябачным злом.
Прыйшоў на працу зранку не ў гуморы.
Адклаў на заўтра справу. І — забыў.
А мог зрабіць яе яшчэ і ўчора.
Тады і часу марна б не згубіў.
— Ну што з таго?
Ужо такія страты!
Дзяржава не збяднее з гэткіх страт...
Чакайце!
Вы пазналі бюракрата?
Тут вылузаўся чысты бюракрат.
Прасіў настаўнік зазірнуць у школу.
Не зазірнуў, паўз школу ідучы:
— Ну і настаўнік!
Даў жа бог назолу!
Вучыць узяўся, значыць — і вучы...
Камусьці абяцаў зрабіць паслугу.
Ды зноў падаў свой голас бюракрат:
— Дзеля каго ўвіхацца?
Хоць бы другу...
А то ж, як кажуць,
нам ні сват ні брат...
Не завітаў да хворае матулі.
— Ды часу не было. Не вінават...
А ўвечары паспеў усё ж на гулі.
І гэта ўсё адтуль жа —
бюракрат!
Не адказаў у час на пісьмы сябра,
і недзе ён маркоціцца ў журбе...
Я сам сябе,
каб мог,
за вуха ўзяў бы,
але ж балюча гэта —
сам сябе!
Бюракратызм не паддаецца лекам.
Яго знутры не вытруціш нічым,
пакуль не станеш
проста чалавекам,
нягледзячы на званне, пост ці чын.