Ідуць справаздачы,
ідуць справаздачы
пра поспехі
школьнае перабудовы.
А хлопчык
ніяк не рошыць задачы
і піша з памылкамі
простыя словы.
І школу нібыта трасе ліхаманка.
А новае — дзе яно?
Ўсё — па-старому.
Дырэктар ляціць на паседжанне зранку,
якое зусім не патрэбна нікому.
Ні дня без інспекцый.
Ні дня без праверак.
Шчыруюць аддзелы народнай асветы.
А колькі ўжо спушчана
«зверху» паперак —
загады,
інструкцыі,
пісьмы,
анкеты.
Пытанні — адказы.
Адказы — пытанні.
Паводкай віруе
паток папяровы.
А бедны настаўнік
не спіць да світання,
каб неяк пазбегнуць
чарговай вымовы;
каб нешта прыдумаць
пра новаўвядзенні
у межах інструкцый і рэгламентацый.
А межы —
не церпяць яны парушэнняў.
Для іх адхіленні —
накшталт правакацый.
Ідуць справаздачы...
Ды што —
справаздачы?!.
Такая патрэбна нам перабудова,
каб хлопчык вучыўся
любыя задачы
адольваць у будучым
беспамылкова.