Палошчуцца ў вайсковай часці сцягі.
Камандаў рэха мкне ва ўсе канцы.
Для прыняцця Ваеннае Прысягі
пастроены бязвусыя байцы.
Між імі — сын мой.
Як пазнаць яго мне?
Усе яны падобны. Як адзін.
Так і са мной было.
Я добра помню.
Хоць маладзейшы быў, чым сёння сын.
Вайна шалела ў смертаносным шторме.
А вораг Волгі ледзь не дасягаў.
Хлапчук няголены ў матроскай форме —
я ў цяжкі час Радзіме прысягаў.
З тае пары нашу сваю Прысягу
у сэрцы спрацаваным. Праз гады.
А будзе трэба — і пад кулі лягу,
як клаліся сябры мае... Тады...
Як дзядзька родны,
паглядае ўзводны.
Хавае ўсмешку старшы афіцэр...
Зусім паблізу шэпчацца лагодна
з азяблай рэчкай стомлены аер.
А дожджык то прыціхне, то цярусіць.
Прасочваецца сонейка ледзь-ледзь.
І над аблокі падняліся гусі,
каб у далёкі вырай адляцець...
І раптам — сынаў голас: —
Прысягаю!..
Ён шчырасцю напоўнены святой.
За сорак год дарога пралягае
між гэтаю Прысягаю і той.
Дык хай жа больш не выпадзе такое,
што перанесці давялося нам.
Хай не парушыць на Зямлі спакою
ніхто...
Хай мірна служыцца сынам!