Сакратар райкома — малады,
баявіты ў сілу маладосці:
— Дзякуй, што прыехалі сюды.
Рэдка ў нас цяпер бываюць госці...
— Ну, а як?..
Ён да акна прырос.
І вярнуўся. Праз адно імгненне.
— Што датычыць нежаданых доз,
болей схопіш нават на рэнтгене...
Я нядаўна — толькі што — з сяла...
Радуюцца людзі пераменам...
І размова шчырая пайшла
пра жыццё і пра нядаўні пленум.
— Ведалі пра гэта і раней...
Ды маўчалі...
бо з такой праявы...
А цяпер — балюча...
ды радней
сталі нам усёй краіны справы...
Сёння не адседзішся — абы...
Вось і мы... працуем — не лайдачым...
Дачакацца б новае сяўбы...
Будзем сеяць...
А далей — пабачым...
І зусім без суму, без тугі
ён дадаў:
— І паўжыцця аддаў бы,
каб спакойна адышлі снягі,
каб паводку вытрымалі дамбы...
Ну, а снегу — як назло!
Але
не нясуць надзей метэазводкі...
У райцэнтры, як і на сяле,
усё ў чаканні веснавой паводкі.