(З парыжскіх уражанняў)
Сцяна Камунараў.
На Пер-Лашэз.
Сухое дрэва,
нібы пратэз,
самотна рыпіць
і восенню і вясною.
Ды сон непарушны
у тых,
хто спіць
пад сцяною
адвечным сном.
Хто з куляй у скроні,
а хто ў плячы
ляжаць па сёння
з тае начы —
апошняй начы Камуны.
Упокат
усіх,
як адну сям’ю,
паклалі іх
проста ў зямлю,
а не ў труны.
Бо дошак
для трун
не хапіла б.
Сцяна Камунараў.
Сцяна —
прастрэленая,
ды жывая.
Колькі смяротных удараў
яна
прыняла на сябе
ў тую ноч?
Ды жывая!
Жывая,
бо ў ранах сваіх хавае
памяць
для нас,
для жывых...
Сцяна Камунараў.
На Пер-Лашэз.
На шэрым камені —
белы бэз.
Сцяна Камунараў.