Снягі сплываюць зноў у Белавежы.
Ці снежань на дварэ, ці сакавік?
Нібыта вечнасць, зблытаўшы ўсе межы,
згубіла дням і порам года лік.
Мы тупаем —
як ногі не знявечым! —
па некранутым часам гушчары.
А ўсё —
дзеля кароткае сустрэчы
з паслом дагістарычнае пары.
І вось насустрач нам сцяжынай коўзкай
ідзе
хадой, упэўненай наўздзіў,
той зубр, якому некалі Гусоўскі
паэму на латыні прысвяціў.
У рухах ані кропелькі знямогі.
Хоць шлях яго пралёг цераз вякі.
На лбе крутым закручаныя рогі —
нібыта ў хмары два маладзікі.
Між сосен, што стаўпіліся наўкола,
ён прыпыніўся і застыў на міг,
як рукапіс Гусоўскага Міколы
у рэдкім радзе векавечных кніг.
Той рукапіс, зусім ужо забыты
пад тоўшчай пылу старажытных схоў,
як зубр,
дарэшты знішчаны нібыта,
у нашу рэчаіснасць увайшоў.
У ручаінах сонца залатое
гарыць, зіму паблытаўшы з вясной.
А я гляджу.
І думкі ўсе пра тое,
што ўвачавідкі вечнасць прада мной.
Яны жывуць і будуць жыць заўсёды,
як натуральнай еднасці
узор —
тварэнне неўміручае прыроды
і чалавечага натхнення твор.