За акном зімовая зара
у счарнелым голлі дагарае.
Незайздросны лёс правадыра,
што хваробай скуты памірае.
Ён і сам падобны да зары.
Запаліў
на светлы дзень
надзеі
і сыходзіць...
Моўчкі дактары
сочаць,
як няўмольна халадзее
неахопна велізарны лоб...
Вось і ўсё.
А быў — зусім пачатак.
Як жа разгадаць нам,
што было б,
каб ён жыў хаця б яшчэ з дзесятак?