Суседаў сын дамоў з Афганістана
вярнуўся...
На руках — загару медзь...
Я ні пра што дапытвацца не стану.
І па вачах няцяжка зразумець,
што перажыў ён...
След нядаўняй смагі
яшчэ не сцёрся ў зрэнках назусім.
Ды і медаль —
як сведчанне адвагі —
гаворыць многа воінам былым.
Шрамок сінее ледзь
ля самай скроні...
Начэй бяссонных цёмныя кругі...
І мазалі,
што ўеліся ў далоні,
якім па сіле танка рычагі...
Сусед бядуе:
— Ён не спіць начамі...
Не спіць аж да світальнае пары...
І ўсё глядзіць асохлымі вачамі
туды,
дзе бой вядуць яго сябры...
І нам, суседзе, гэта ўсё знаёма.
З гадамі не забылася ані.
Пасля вайны,
вярнуўшыся дадому,
мы засынаць не ўмелі ў цішыні.
Хоць міма ўсе асколкі праляцелі,
ён не забудзе той пякельны вір:
у гор падступных
нібы на прыцэле
даліна перасохлая Пандшыр...
На той зямлі неразгаданых казак,
дзе не адзін сабрат у прысак лёг,
інтэрнацыянальны абавязак
выконваў ён па-воінску. Як мог.
Дасюль ён чуе,
як скрыгочуць танкі,
як б'юць гарматы ў тысячы грамоў...
Не налівай...
Схавай, суседзе, шклянкі.
Яшчэ не ўсе вярнуліся дамоў.