Бацьку
Вясна пупышкі спеліць на галлі,
стаптаўшы ў лесе леташнее лісце.
Курлычуць над Бярозай жураўлі,
як над Нявой раскутаю калісьці.
У цішу неажыўшае травы
ляціць іх крык, шчаслівы і трывожны.
А ён,
сарваўшы шапку з галавы,
вітаецца, як з другам, з птахам кожным.
Спявае сэрца на вясновы лад,
расстаўшыся са стомаю старэчай.
Па-маладому поўніцца пагляд
рачною і нябёснаю сінечай.
Але затым —
хто ведае чаму? —
раптоўную слязу на вейках выцер.
Магчыма, прыгадаўся зноў яму
той дзень,
калі пакінуў родны Піцер.
Пакінуў,
каб з вінтоўкаю ў руцэ
аддаць Свабодзе маладыя сілы...
Апошні лёд сплывае па рацэ
пад ціхі пошум жураўліных крылаў.
У полымі бязлітасных баёў
за перамогу справядлівай справы
ён бачыў гэтых самых жураўлёў
над Мінскам і ў ваколіцах Варшавы.
Шмат вёснаў адгуло з тае пары.
Усё было — і шчасце і трывогі.
Луналі жураўлі ў агні зары
сцягамі
ў Дзень Вялікай Перамогі.
Ён бачыў потым гэтых жураўлёў
у мірны час над Прыняццю, над Сожам,
над шызым дымам белых караблёў
у далечы заморскіх падарожжаў.
За бортам хвалі пенныя раўлі.
І ў далях экзатычнае чужыны
яго гукалі з неба жураўлі
дадому, на знаёмыя сцяжыны,—
на Беларусь,
з якою назаўжды
яго жыццё карэннямі зраслося.
Свой лёс, свае найлепшыя гады
знайшоў ён у яе зайздросным лёсе...
Паводка каля ног ужо гудзе.
А ён стаіць, забыўшы на паводку,
нібыта ў жураўлінай чарадзе
пазнаў сваіх сяброў і аднагодкаў.
Кранае лёгкі ветрык сівізну.
А жураўлі,
што з даўніны ўваскрэслі,
яшчэ адну жаданую вясну
яму на крылах стомленых прынеслі.