Зноў завітаў у вёску Возера.
Душой да Міншчыны прыкут.
Відаць, пайшла прырода з козыра,
калі стварала гэты кут.
І чалавек
з сардэчнай рацыі,
хоць ён, вядома, і не бог,
і розумам сваім і працаю
як мог
прыродзе дапамог.
Ён шчыраваў з прыродай зладжана.
Браў у яе.
Ёй нешта нёс.
І нерастуе рыба ў сажалцы.
І лес грыбніцаю прарос.
Дадому выбраўся запознена.
А на душы ў мяне чысцей.
Жыві, мацуйся,
вёска Возера!
І не знікай.
І не пусцей.