Ці сонейка ззяе, ці ткуцца туманы,
ці белыя веі абсяг замялі,—
два волаты слаўныя,
два веліканы
стаяць непарушна на роднай зямлі.
У неба высокае ўзняты галовы —
вышэй стогадовых ялін і дубоў.
У вуснах застылі няўвядныя словы
пра вечную да Беларусі любоў.
Застылі!
О не!
Я іх чую!
Я чую!
І сэрцам і розумам чую штодня...
А недзе
між зорак
зямляк наш качуе —
бліжэйшая
волатам нашым
радня.
Любімую кнігу гартаючы звычна,
уголас ён вершы чытае ўгары.
І роднае слова
з вышыняў касмічных
вяртаецца зноў у палі, у бары,
у вёскі і сёлы, на плошчы і ў скверы
сталіцы, да будучых станцый метро...
І поўніцца сэрца
той самаю верай,
якая вадзіла паэтаў пяро.
І ў лопанні крылаў,
што бусел для ўзлёту
узняў над буслянкай,
і ў звоне касы,
і ў шолаху жыта,
і ў шуме лістоты
мне чуюцца, чуюцца іх галасы.
Яны адгукаюцца ў гудзе камбайна.
Яны абмываюцца ў чыстай расе.
Іх Нёман люляе, і ціхая Гайна
у далеч гадоў іх ашчадна нясе.
Іх чуюць бліжэйшыя нашы суседзі,
іх чуюць далёкія нашы браты.
І з гонарам скажаш,
куды ні паедзеш,
што ў гэтым краі нарадзіўся і ты.
Яны
у адзіны
зліваюцца голас,
каб іх перуны заглушыць не змаглі...
Жывуць два асілкі —
Купала і Колас,
жывуць паміж намі
на роднай зямлі.