Маладых прывёз Антон
з загса на вяселле.
— Не вазьму,—
пакляўся ён,—
ані кроплі зелля!..
Мне ж садзіцца зноў за руль,
ехаўшы дадому...
Ажно чуе —
«буль-буль-буль»
і — прымус знаёмы.
Заспяваў сяброўскі хор,
звонячы ў кілішкі:
— Ты ж такі, браток, шафёр,
што глыток —
не ў лішкі!..
Ты ж, Антоне, не з такіх,
скажам гэта прама,
каб пакрыўдзіць маладых
і бацькоў таксама!..
Ласку нам зрабіў бы ўсім,
і пра што гаворка!..
А тым часам
маладым
загукалі «горка».
І не вытрымаў Антон
дружнага прымусу,
бо і сам адчуў
здавён
знаную спакусу.
Выпіў чарку,
выпіў дзве,
перайшоў да шклянкі...
Зашумела ў галаве,
бы ў чыжа з Фантанкі.
Танцаваў...
Спяваў...
І скуль
смеласць узялася!
Ухапіўся зноў за руль
ён па нейкім часе.
Што там горад!
Цэлы свет
з’ездзіў бы без зморы...
І яму глядзелі ўслед
сумна святлафоры.
Бачыць раптам —
як назло!
на рагу,
ля сквера
паласатае жазло
ў міліцыянера.
Тут чамусьці з боку ў бок
завілялі колы...
— Стоп!..
Вылазьце!..
— Э, браток,
вы ж як след «вясёлы»!
Захмялелі гэтак вы,
пэўна, не з вадзіцы...
У кішэнь схаваў правы,
сам за руль садзіцца...
Пешкі клыпае Антон
у ДАІ з пахмелля.
І яму,
як кажа ён,
горка й без вяселля.
Што той штраф!
Такой бяды.
Сум з таго ў паглядзе,
што цяпер
аж два гады
ён за руль не сядзе!