Мастаку Ю. Пучынскаму
Хапугамі ды скнарамі
мы не былі ніколі —
шукалі паміж фарбамі
той —
запаветны —
колер.
І па-студэнцку пляжылі
нажытак свой няхітры...
Ах, маладыя ўражанні —
стракатыя палітры!
Мастацкае вучылішча...
Пленэры каля Віцьбы...
Усіх, вайной панішчаных,
нам сёння ажывіць бы.
Якія фарбы —
верыцца —
палеглі б на палотны!..
Не ўзнімуцца.
Не вернуцца,
пайшоўшы беззваротна.
Не ўзнімуцца.
Не вернуцца.
Не зрушаць абеліскі.
Мы памяццю ім верныя
заўжды.
Як самым блізкім.
І нас вялі
салдацкія
дарогі і віхуры
ў акопы сталінградскія,
на сопкі пры Амуры.
Нам, хлапчукам няголеным,
адкрылася замнога:
крыві чырвоным колерам
палае Перамога.
З тае пары
астатнія
пабляклі ўсе калёры,
бо кроў фарбуе братняя
світанкі, ранкі, зоры.
І восень,
нашай вуліцай
шыбуючы ў наўколле,
на лісце
не шкадуючы
кладзе чырвоны колер.