Гарадскія могілкі ў Дзяржынску.
Сумна мне між сваякоў хадзіць.
...З фота на бялюткім абеліску
на мяне зусім хлапчо глядзіць.
Ні адной адзнакі на пагонах.
Цельнік. І дэсантніка берэт.
Па шчаках, як досвітак, ягоных
брытва свой не пакідала след.
Пахаванку доўга несла пошта.
А тады — труна. Адтуль. З-пад гор.
Ён усё пытаецца:
— Завошта?
Ён усё пытаецца:
— Навошта?
А ў вачах —
здзіўленне.
І дакор.
Мірны час...
А боль?
А кроў?
А страты?
Мірны час,
а ўсё — як на вайне...
Я маўчу.
Нібыта вінаваты,
што вярнуўся мой зямляк дахаты
з тых краёў
у цынкавай труне.