Як прагучаў задумлівы гармонік
І адгукнуліся яму бары і гоні,
Ад слёз прамокла трапяткая песня
Са словам «Беларусь» — трывожным,
веснім.
Праходзіў я маўкліва твае вёскі,
Дзе ў карагодах плавалі бярозкі,
Я ласку чуў у шчырай тваёй мове —
Ты, Беларусь, жыла ў самотным слове.
Дымілі чадам хутары і хаты,
Зацяты боль быў у вачах дзяўчатак,
Плылі па небе караванам хмары,
Ды слова «Беларусь» таіла мары.
Ляжалі сіратлівыя палеткі,
Былі абпалены на лузе кветкі,
І сейбіта свайго ралля чакала...
Са словам «Беларусь» — зямля Купалы.
Жаночыя натруджаныя рукі
Гаілі раны, суцяшалі мукі,
І ураджай быў абмалочан градам...
У слове «Беларусь» — туга і радасць.
Ды гнеў народны закіпаў без межы.
Змагаліся Палессе, Белавежа...
Хлапчук ішоў на бой, сівы дзядуля...
У слове «Беларусь» мы помсту чулі.
Як прагучаў задумлівы гармонік
І адгукнуліся яму бары і гоні,
Згадалі мы нялёгкія дарогі...
У слове «Беларусь» —
гімн Перамогі.