Вось чым лясныя нетры бралі,
Калі на межах іх дзяржаў
Перасцярогай аб Дар’яле
Са дна лагчыны Ларс устаў.
Ўсё змоўкла, трапіўшы ў няласку,
Ўсё загуло — мгла, хвоі, пні...
І ціша гулкая ўзнялася,
Нібы трызвон ва ўсе званы.
Кругом сышліся гор адрогі,
І новыя адрогі гор
Ступалі моўчкі на дарогу,
Сыходзілі у карыдор.
А ў гурме іх ля парапета,
З-за рогу быццам пешаход,
Прайшоўшы у світанне Млеты,
Паказваўся небазвод.
Далей ішоў. Адусюль ішоў ён,
Як кожны йшоў. Ішоў з імглы
Вушэй цяснін, задухі поўных —
Вярблюдам скрозь прасвет імглы.
Ішоў ён з кайстрай нізам балкі,
Дзе мгла, дзе косці круч тырчаць,
Нібы падпоркі катафалка,
І ў клетку рудніка глядзяць.
На дне там Терэк, едкім натрам
Наскрозь пратручаны, кіпіць,
Руда там прад амфітэатрам
Ад страху, ад тугі крычыць.
Ішоў пародай буйнай, частай
З падземных нетраў на прастор;
А рэха, як шасейны майстар,
Мяло, як смецце, яго з гор.